Κινηματικό βιβλιοπωλείο την Πέμπτη 19/4 στις 18:30 στον Έσπερο (πλ. Γεωργίου)
“τα αναρχικά βιβλία είναι όπλα ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό…”
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”-μέλος Α.Π.Ο.
αναδημοσίευση από το site της συλλογικότητας Πέλοτο από την Ξάνθη
Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί (στη γειτονιά μας) από ταξική σκοπιά
Η εποχή της σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης συνοδεύεται από μια συνεχή και αυξανόμενη ένταση των διακρατικών ανταγωνισμών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Είναι χρέος μας ως πολιτικά οργανωμένο τμήμα του νεοπρολεταριάτου να μελετάμε, να αναλύουμε και να κατανοούμε τις αφετηρίες και τις πολιτικές επιδιώξεις που κρύβονται πίσω από την ένταση αυτή, ώστε να μπορούμε να αρθρώσουμε λόγο και πράξη ενάντια στην κυρίαρχη ιδεολογία της ντόπιας αστικής τάξης, και στον αντίποδα να είμαστε σε θέση να προτάσσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των νεοπρολετάριων του κόσμου αυτού.
Αναγνωρίζουμε ότι η αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας είναι η κυρίαρχη σήμερα και είναι αυτή που παράγει τις επιμέρους εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή. Από την Ουκρανία μέχρι τη Συρία δημιουργείται αυτήν την περίοδο το πεδίο μιας ευρείας κλίμακας αντιπαράθεσης μεταξύ δύο πολιτικοστρατιωτικών υπερδυνάμεων. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, περιφερειακές δυνάμεις προσπαθούν να ισχυροποιήσουν τη θέση τους είτε παρέχοντας περεταίρω εκδουλεύσεις στον ιμπεριαλιστικό πόλο που είναι προσδεμένες, είτε επιδεικνύοντας αναθεωρητικές τάσεις χωρίς, ωστόσο, αυτό να αποτυπώνεται μέχρι σήμερα ως ρήξη με τις ισχύουσες συμμαχίες.
Το ΝΑΤΟ ως διακρατική συμμαχία, φύσει επιθετική, με κυρίαρχη δύναμη τις ΗΠΑ, επιχειρεί εκ νέου να ισχυροποιήσει την παρουσία του στη βαλκανική χερσόνησο έναντι της Ρωσίας με στόχο να στηθεί ένα αρραγές φιλοδυτικό μέτωπο. Βασικό εμπόδιο στην πραγμάτωση του στόχου αυτού είναι οι ντόπιες, ήσσονος σημασίας, διακρατικές αντιθέσεις μεταξύ των βαλκανικών κρατών. Στην Ελλάδα, αυτές οι αντιθέσεις παίρνουν σάρκα και οστά με διάφορες αφορμές (ζήτημα της ονομασίας της Μακεδονίας, η «Βόρεια Ήπειρος», ο καθορισμός της Α.Ο.Ζ. στα σύνορα με την Αλβανία). Να τονιστεί ότι σε άλλες περιόδους, ανάλογα με τις ισχύουσες συνθήκες και το συσχετισμό δυνάμεων, τέτοια «ανοιχτά ζητήματα» υποδαυλίζονταν από το ΝΑΤΟ ώστε, μέσα από την ενίσχυση της έντασης, να διεισδύσει στη βαλκανική είτε ως υπερασπιστής μιας αντιμαχόμενης πλευράς, είτε ως εγγυήτρια/ προστάτιδα δύναμη για την όποια διευθέτηση.
Στο παραπάνω πλαίσιο, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, εκμεταλλευόμενοι την πάγια στάση της ελληνικής κομπραδόρικης αστικής τάξης που ούτως ή άλλως είναι στενά προσδεμένη στο άρμα τους, ζητούν να λυθούν οι όποιες διενέξεις. Με αφορμή τη φιλοδυτική κυβέρνηση που σχηματίστηκε στη Μακεδονία ασκούν πιέσεις για τη διευθέτηση του ονοματολογικού με σκοπό την άμεση ένταξη της γείτονος χώρας στο ΝΑΤΟ. Επίσης σε αυτή την κατεύθυνση, το ελληνικό κράτος προχωράει στον καθορισμό της Α.Ο.Ζ. με την Αλβανία και στην εκταφή των οστών των πεσόντων Ελλήνων στρατιωτών του αλβανικού μετώπου– ζήτημα που χρησιμοποιούσε ανέκαθεν η ελληνική πλευρά για να κρατά ενεργή τη διεκδίκηση της «Βόρειας Ηπείρου». Στην περίπτωση της Αλβανίας το διακύβευμα είναι η ένταξη της στην ΕΕ και η οριστική της πρόσδεση στο δυτικό μπλοκ. Παράλληλα με την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων του ΝΑΤΟ όσον αφορά τα βαλκάνια, η ελληνική αστική τάξη με τις κινήσεις αυτές προσπαθεί να βελτιώνει τη θέση της και έναντι της ανταγωνίστριας της τουρκικής, καθώς η τελευταία προσπαθεί να αποκτήσει ερείσματα στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των βαλκανικών κρατών. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι οι εκδουλεύσεις του ελληνικού κράτους προς τις ΗΠΑ προσβλέπουν παράλληλα και σε μια πιθανή ελάφρυνση του δημόσιου χρέους. Οι ΗΠΑ, άλλωστε, είναι ο κεντρικός πυλώνας του ΔΝΤ και το ελληνικό κράτος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη χαμηλής έντασης κόντρα που εμφανίζεται κατά καιρούς και σε συγκεκριμένα σημεία μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ για τον παραπάνω σκοπό.
Όπως αναφέρθηκε, θεωρούμε ότι όποιες κινήσεις γίνονται στο ανωτέρω πλαίσιο, και στα εδάφη που αυτό αφορά, έχουν ως κύρια αναφορά την αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας. Τα κενά, οι ευκαιρίες, τα αδιέξοδα που παράγονται από την αντίθεση αυτή χρησιμοποιούνται από τις αστικές τάξεις των χωρών της βαλκανικής και της ανατολικής Μεσογείου για να ενισχύσουν τη θέση τους. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η ένταση μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης.
Το τουρκικό κράτος, βασικό μέλος του ΝΑΤΟ, δέχεται πιέσεις τόσο στα ανατολικά, όσο και στα δυτικά του σύνορα. Στα ανατολικά του σύνορα, μετά από χρόνια συρράξεων στη Συρία, ως πεδίο αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ρωσία, όχι μόνο δεν καταφέρνει να λάβει μέρος στη μοιρασιά των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, αλλά βλέπει να δημιουργείται ένας θύλακας υπό τον έλεγχο των κούρδων στα σύνορα του, γεγονός που μπορεί να αναζωπυρώσει συρράξεις και στο εσωτερικό του. Επιλέγει, έτσι, μια πολεμική εμπλοκή με αβέβαια αποτελέσματα στα εδάφη της Συρίας. Οι βασικοί σύμμαχοι του και κοινοί εταίροι εντός του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, εξοπλίζουν και στηρίζουν σε ένα βαθμό το στρατό των «Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF)» και των κουρδικών πολιτοφυλακών του YPG/YPJ προκαλώντας έντονη δυσαρέσκεια στην τουρκική αστική τάξη. Στα δυτικά της σύνορα έρχεται αντιμέτωπη με τον ολοκληρωτικό της αποκλεισμό προς τη Μεσόγειο. Επιδιώκει, χωρίς αποτέλεσμα ακόμη, να καρπωθεί μέρος των ενεργειακών κοιτασμάτων στην Α.Ο.Ζ. που το ελληνοκυπριακό κράτος διεκδικεί σαν αποκλειστικά δικό του. Ο άξονας Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος αποκόπτει την Τουρκία από την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων, και δη επιχειρεί να την παρακάμψει με την εξαγγελία κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου μεταξύ των παραπάνω χωρών. Οι πιέσεις που δέχεται το τουρκικό κράτος εξωτερικεύονται ποικιλοτρόπως, μέσω μια επιθετικής ρητορείας, μέσω της εισβολής στη Συρία, αλλά και μέσω της σύναψης ισχυρότερων συμφωνιών με τη Ρωσία. Έτσι προκύπτουν και οι «αναθεωρητικές τάσεις».
Η παραπάνω αδρομερής ανάλυση έρχεται σε αντίθεση με τον κυρίαρχο εθνικιστικό δημόσιο λόγο περί μονίμως αμυνόμενου ελληνικού κράτους –η ψωροκώσταινα που όλοι την επιβουλεύονται. Αυτή η προσέγγιση, από όποια τάση του πολιτικού τόξου και αν γίνεται, το μόνο που προσφέρει είναι ιδεολογικό αβαντάρισμα στη συγκρότηση του -επικίνδυνου για τα συμφέροντα του νεοπρολεταριάτου στην ελλάδα- εθνικού κορμού. Οι αστικές τάξεις κάθε κράτους, και της Ελλάδας, είναι φύσει επιθετικές και επεκτατικές στο βαθμό μπορούν. Και είναι δεδομένο ότι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους και θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να αναβαθμίσουν τη θέση τους έναντι των ανταγωνιστριών αστικών τάξεων άλλων κρατών. Η ελληνική αστική τάξη θριάμβευσε ανά τα χρόνια πουλώντας υποτέλεια, εκδουλεύσεις και ποντάροντας πετυχημένα -ή όχι και τόσο- στον κατάλληλο πάτρωνα. Αν και υποτιμήθηκε σημαντικά εν μέσω κρίσης, προσπαθεί να ακολουθήσει για μια ακόμα φορά τη συνταγή της επιτυχίας. Είναι άδικη η κριτική του ακροδεξιού βούρκου για ξεπούλημα της πατρίδας (με αφορμή τη στάση της ελληνικής αστικής τάξης στο «μακεδονικό» και στην ελληνοτουρκική προσέγγιση). Είναι άλλωστε γνωστό ότι μόνο με το γλείψιμο και την υποταγή προχώρησαν τα πράγματα σε τούτο τον τόπο. Όποτε επιλέχθηκε από την αστική τάξη η επιθετικότητα ως εξωτερική πολιτική το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό.
Το ελληνικό κράτος ακολουθεί και συμμετέχει με κλειστά μάτια τις προσταγές και τους σχεδιασμούς του ιμπεριαλιστικού πόλου στον οποίο είναι προσδεμένο, δηλαδή το ΝΑΤΟ. Αυτό δεν προσφέρει κανένα εφησυχασμό, καμία ασφάλεια. Οι σύμμαχοι του ελληνικού κράτους, δε θα διστάσουν να μεταφέρουν την αντιπαράθεση στα σύνορα της Ελλάδας εφόσον αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς τους. Είναι φενάκη ο ισχυρισμός ότι η ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην περιοχή της βαλκανικής, αλλά και της ανατολικής Μεσογείου, λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι σε μια πιθανή πολεμική εμπλοκή. Στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Όσο συγκεντρώνονται στρατεύματα στην ευρύτερη περιοχή (όπως η συγκέντρωση αμερικανικών, ιταλικών και ελληνικών πολεμικών πλοίων στην ανατολική Μεσόγειο), όσο δημιουργούνται στρατιωτικές βάσεις (όπως η υπό-κατασκευή νατοϊκή βάση στην Αλεξανδρούπολη), όσο διεξάγονται πρόβες πολέμου (όπως η διακρατική άσκηση Ηνίοχος με συμμετοχή της Ελλάδας, του Ισραήλ, της Κύπρου, των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Ιταλίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων) ερχόμαστε ολοένα και πιο κοντά στο ενδεχόμενο μιας σύρραξης.
Η όξυνση που παρατηρείται στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας έχει την αντανάκλαση της και στην εσωτερική πολιτική. Όταν ένα κράτος εξοπλίζεται για την αντιμετώπιση κάποιου άλλου κράτους, ταυτόχρονα εξοπλίζεται και για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». Μια ματιά στη γειτονική Τουρκία είναι εξόχως διδακτική. Η τουρκική αστική τάξη, όσο ετοιμαζόταν να αναλάβει ενεργό ρόλο στη Συρία, φρόντισε να καταστείλει όποια φωνή από το εσωτερικό της χώρας μπορούσε να αμφισβητήσει τα πολεμοχαρή της σχέδια. Με μαζικές φυλακίσεις και διώξεις επαναστατικών οργανώσεων, πολιτικών αντιπάλων, δημοσιογράφων, μειονοτήτων, εφαρμόζοντας τη στρατηγική της έντασης, ενισχύοντας τον εθνικό κορμό και σπέρνοντας το φόβο σε μεγάλο τμήμα του τουρκικού λαού κατάφερε να επιβάλει ένα αποστειρωμένο τοπίο στο εσωτερικό της χώρας.
Τηρουμένων των αναλογιών, παρατηρούμε αντίστοιχες κινήσεις στην Ελλάδα: Η νομική θωράκιση του κράτους με τους τρομονόμους, η διεύρυνση κατηγορητηρίων σε «συλλογικές οντότητες», η κατηγορία του «υποκινητή» έχουν ενταχθεί στην ελληνική νομική πραγματικότητα και δοκιμάζονται ήδη πιλοτικά σε κομμάτια του ανταγωνιστικού/αντικαπιταλιστικού κινήματος. Η παρακολούθηση αγωνιστών και οι στοχευμένες διώξεις αποτελούν καθημερινότητα. Από την άλλη, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια λειτούργησαν σαν μια πρώτης τάξεως άσκηση για τη συγκρότηση του εθνικού κορμού στο δρόμο με όρους κινήματος. Ενός εθνικιστικού κινήματος που έδωσε ήδη ψήγματα της στόχευσής του επιτιθέμενο στις καταλήψεις και τους χώρους αντιθεσμικού αγώνα. Είναι παράλογο να θεωρούμε ότι οι συγκεντρώσεις αυτές στρέφονται ενάντια στην κυβέρνηση. Η επανασυσπείρωση του εθνικού κορμού τη στιγμή που ανεβαίνει η διακρατική ένταση μόνο καλά νέα μπορεί να αποτελεί για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Η προβολή του έθνους ως το ανώτερο επίπεδο ενότητας θολώνει τις ταξικές αντιθέσεις προτάσσοντας το κράτος σαν τον εγγυητή των «κοινών συμφερόντων» και καθιστά μονόδρομο τη συμπόρευση με τις επιλογές του. Τονίζουμε ξανά ότι η πρόσδεση με τα συμφέροντα οποιασδήποτε αστικής τάξης θα μας βρίσκει πάντα χαμένους και με βαρύ τίμημα. Ιδιαίτερα στην περιοχή της Θράκης γινόμαστε μάρτυρες για μια ακόμα φορά της φοβικής οχύρωσης του μισού πληθυσμού που συμβαίνει σε κάθε αναβαθμισμένο ελληνοτουρκικό επεισόδιο. Είναι γνωστό στους πάντες ότι για το ελληνικό κράτος η μειονότητα (ανεξαρτήτως των διαχωρισμών στο εσωτερικό της) αποτελεί εσωτερικό εχθρό προς καταστολή στην πιθανότητα σύρραξης.
Σε αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα έχουμε χρέος να δομήσουμε ένα στιβαρό και μαχητικό αντιπολεμικό κίνημα με στόχευση ενάντια στους σχεδιασμούς της ντόπιας αστικής τάξης, αλλά και στους ξένους συμμάχους της. Έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε τα ταξικά μας συμφέροντα, τις οργανώσεις της τάξης μας, τις δομές, τις κοινότητες αγώνα και τους ανθρώπους μας απέναντι σε οποιαδήποτε επίθεση. Δεν ταυτιζόμαστε με τα συμφέροντα και τους τυχοδιωκτισμούς καμιάς αστικής τάξης. Δεν πολεμάμε για κανένα διακρατικό ανταγωνισμό. Έχουμε χρέος να υψώσουμε αναχώματα στους σχεδιασμούς των παγκόσμιων κυρίαρχων και της ντόπιας αστικής τάξης, να οικοδομήσουμε ένα ισχυρό διεθνιστικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Οφείλουμε να δομήσουμε δεσμούς με τους αγωνιζόμενους διεθνώς, να θέσουμε κοινούς στόχους πάλης και να σαμποτάρουμε στην πράξη κάθε πολεμικό σχεδιασμό που επιφυλάσσει την ίδια μοίρα για όλους μας, ανεξάρτητα τη μεριά των συνόρων που στεκόμαστε. Να οικοδομήσουμε ένα πλατύ και διεθνές μέτωπο αγώνα ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον ρατσισμό, την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ
ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ
ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.
Πέλοτο 2.4.18
Τα τουφέκια μας τα θέμε για τα στήθια τα δικά σας
Κι οι λαοί αδελφωμένοι θα σας στήσουνε στον τοίχο.
Σαν κινήσετε πολέμους τότε η μάχη θε να γίνει ταξική.
Τότε η μάχη στα κεφάλια σας θα πέσει.
Ν. Άσιμος
Την Παρασκευή 30 Μάρτη 2018, παρακρατικά φασιστοειδή αποπειράθηκαν να πυρπολήσουν τη στεγαστική κατάληψη ΛΚ37 με τέσσερεις μολότωφ που έριξαν στο κτήριο στις 2.20 π.μ. Οι φωτιές σβήστηκαν άμεσα από τους συντρόφους που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην κατάληψη. Είχε προηγηθεί, την Τρίτη 13 Φλεβάρη μια ακόμη εμπρηστική – δολοφονική απόπειρα, όταν στις 3 τα ξημερώματα εκτοξεύτηκαν στα παράθυρα του κατειλημμένου κτιρίου τρεις μολότωφ από φασίστες.
Οι επιθέσεις αυτές είναι μέρος μιας σειράς φασιστικών απειλών και επιθέσεων σε αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα και σε αγωνιστές, που έχουν πραγματοποιηθεί το τελευταίο διάστημα παράλληλα με τις κρατικές κατασταλτικές επιχειρήσεις και έρχονται ως συνέχεια της επιχειρούμενης εθνικιστικής έξαρσης που τροφοδοτείται με τα μαζικά συλλαλητήρια της νεκραναστημένης από το βαθύ κράτος εθνικοφροσύνης, με αφορμή το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37
ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΚΥΨΕΛΗΣ
ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 3 ΑΠΡΙΛΗ, ΣΤΙΣ 6 Μ.Μ.
30 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΚ37
στους δρόμους της μαχητικής αντίστασης, της ταξικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής αυτοοργάνωσης
Λίγο πριν χαράξει η πρωτοχρονιά που σηματοδοτούσε τα 24 χρόνια από το ξέσπασμα της ζαπατιστικής εξέγερσης, οι γυναίκες του EZLN επέλεξαν να υπενθυμίσουν με τον πιο ουσιαστικό τρόπο ορισμένα γεγονότα: ότι ο αγώνας τους συνεχίζεται και ανθίζει παρά την πολιορκία και τον διαρκή πόλεμο χαμηλής έντασης από το μεξικάνικο κράτος, το στρατό και τους παραστρατιωτικούς του· ότι βαθαίνει το χτίσιμο της αυτονομίας στις ζαπατιστικές κοινότητες περιφρονώντας τις κρατικές μεθοδεύσεις εξαγοράς συνειδήσεων και τους κομματικούς εκβιασμούς· αλλά και κάτι ακόμα, που συνόδευε από την αρχή την πορεία της ιθαγενικής εξέγερσης. Ότι διαρκής επιδίωξή της είναι να εξαπλωθεί μέσω της συνάντησης των αγώνων από τα κάτω, να συνδέσει τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού με τον κόσμο ολόκληρο, να αφουγκραστεί τις ιστορίες και τις εμπειρίες αγωνιζόμενων γυναικών και αντρών από διαφορετικά μέτωπα και σημεία του χάρτη, καθώς και να αφηγηθεί τη δική της, να δοκιμάσει σχέδια οργάνωσης απέναντι στους κοινούς δυνάστες, να παραμείνει σε διαρκή κίνηση, προχωρώντας συνεχώς σε νέες ρήξεις με κάθε μορφή αδικίας, εκμετάλλευσης και υποδούλωσης.
Αυτό το πνεύμα αντιπροσώπευε το κάλεσμα στην 1η διεθνή πολιτική, καλλιτεχνική, αθλητική και πολιτιστική συνάντηση γυναικών που αγωνίζονται, που απηύθυναν διοικήτριες ζαπατίστας, υπογράφοντας «για την Παράνομη Ιθαγενική Επαναστατική Επιτροπή-Γενική Διοίκηση του ΕZLN και στο όνομα όλων των κοριτσιών, των νεαρών, των ενήλικων και των ηλικιωμένων γυναικών, ζωντανών και νεκρών, των συμβούλων, των γυναικών μελών των Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης, των εξεγερμένων μαχητριών του ΕΖLΝ και των γυναικών βάσεων στήριξης των ζαπατίστας». Στο κείμενό τους πρότειναν σε κάθε αγωνιζόμενη να συμμετέχει σε μια γιορτή της οργής, λέγοντας: «Η ηλικία, το χρώμα, οι διαστάσεις, η θρησκευτική πίστη, η φυλή και ο τρόπος ζωής σου δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει μόνο ότι είσαι γυναίκα και ότι αγωνίζεσαι ενάντια στο πατριαρχικό και σοβινιστικό καπιταλιστικό σύστημα».
Την Πέμπτη 8/3 πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις από την Ομάδα Ενάντια στην Πατριαρχία – Α.Π.Ο σε Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη με αφορμή την “ημέρα της γυναίκας”. Πίσω από τους βολικούς για την κυριαρχία µύθους, που διαστρεβλώνουν την υπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης παρουσιάζοντάς την ως αίτηµα “ισότητας” στη διαχείριση της εξουσίας, κρύβεται η ιστορία αιµατηρών µαχητικών γυναικείων αγώνων, από τις απεργίες στις οποίες πρωτοστάτησαν µετανάστριες ράφτρες στις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αι., απ’ όπου αντλεί τις ρίζες της η 8 Μάρτη, ως τις Mujeres Libres, χαράσσοντας µια διαδροµή ως το σήµερα.
Στην Αθήνα, συμμετείχαμε στην συγκέντρωση και διαδήλωση που καλούνταν στην πλατεία Κλαυθμώνος. Μοιράσαμε το κείμενο της Oμάδας ενάντια στην Πατριαρχία, το οποίο διαβάστηκε από τη μικροφωνική μαζί με έναν σύντομο χαιρετισμό στη Διεθνή Συνάντηση αγωνιζόμενων γυναικών στο Μεξικό και ένα μήνυμα αλληλεγγύης προς τις συντρόφισσες στην Τουρκία που διαδήλωναν την ίδια μέρα ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις αλλά και στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιχειρήθηκε να επιβληθεί με απαγόρευση όλων των συγκεντρώσεων. Με πανό που έγραφε “Από την Ελλάδα μέχρι το Μεξικό και από την Τουρκία ως την Παλαιστίνη – Διεθνιστική αλληλεγγύη στους αγώνες των γυναικών ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και τον καπιταλισμό” συμμετείχαμε στην πορεία, φωνάξαμε συνθήματα όπως “Αγώνες γυναικείοι ανατρεπτικοί, κοινωνική επανάσταση σε ολόκληρη τη γη”, “Από το Μεξικό μέχρι την Τουρκία, αγώνες γυναικών για την ελευθερία”, “Ενάντια σε κράτος και πατριαρχία, για την χειραφέτηση και την αναρχία”, στέλνοντας ένα μήνυμα αλληλεγγύης σε όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταπίεση και τις έμφυλες διακρίσεις που παράγονται από το κυρίαρχο σύστημα.
Ενάντια στην επικείμενη επιχείρηση-σκούπα σε βάρος
των προσφύγων και των μεταναστών σε Αβέξ και Λαδόπουλο
Τα καταστρεπτικά αποτελέσματα των πολεμικών σταυροφοριών και της έντασης της λεηλασίας της καπιταλιστικής περιφέρειας είναι η αποσάθρωση κάθε έννοιας κοινωνικής ζωής και ύπαρξης στη Μέση Ανατολή όπου ο πόλεμος έχει σαρώσει τους τοπικούς πληθυσμούς. Αυτά ακριβώς τα αποτελέσματα έχουν ως συνέπεια εκατομμύρια ξεριζωμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι να επιχειρούν με κάθε τρόπο τη φυγή και την είσοδο στην Ευρώπη.
Το ελληνικό κράτος, ως νοτιοανατολικό άκρο-σύνορο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λειτουργεί ως ένα είδος στρόφιγγας μέσω της οποίας τα ευρωπαϊκά κράτη ρυθμίζουν τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές σύμφωνα με τις ανάγκες των αφεντικών, αλλά και με γνώμονα ευρύτερες πολιτικές σκοπιμότητες. Ανάλογα με τους πολιτικούς και οικονομικούς συσχετισμούς, είτε χρησιμοποιούν τους μετανάστες ως φθηνό και εύκολα αναλώσιμο εργατικό δυναμικό όταν τους χρειάζονται είτε τους εγκλωβίζουν στο εσωτερικό του κράτους εισόδου -του ελληνικού στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων- στο οποίο δημιουργείται μια αποθήκη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που διαβιούν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, βρίσκονται αντιμέτωποι με την κατασταλτική μανία του κράτους και υφίστανται το ρατσιστικό μένος των φασιστικών και παρακρατικών συμμοριών. Αρκετοί από αυτούς στοιβάζονται για μήνες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν διαπράξει κανένα συγκεκριμένο αδίκημα, παρά μόνο επειδή δεν διαθέτουν νόμιμη άδεια διαμονής στη χώρα.
Το λιμάνι της Πάτρας, ως πύλη εξόδου προς τον “καπιταλιστικό παράδεισο” της Δύσης, αποτελεί εδώ και δεκαετίες διαρκές σημείο αναφοράς και συγκέντρωσης για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον. Εδώ και αρκετό καιρό, ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα ντουβάρια και τα σκουριασμένα μηχανήματα των εγκαταλελειμμένων εργοστασίων της νότιας παραλιακής ζώνης (Αβέξ, λαδόπουλος, Πειραϊκή-Πατραϊκή), απέναντι από το νέο λιμάνι, μερικές εκατοντάδες άνθρωποι προσπαθούν με όσα μέσα διαθέτουν να οργανώσουν την καθημερινότητα τους και παράλληλα να περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να περάσουν σε κάποιο καράβι που κατευθύνεται προς την καπιταλιστική Δύση.
Φωτογραφίες από τον εορτασμό του Newroz στην Ιστανμπουλ (21.3.2018)
Πιστεύετε ότι ο αγώνας του Κάβα θα σταματήσει; Πιστεύετε ότι η φωτιά που άναψε θα σβήσει;
Εκατοντάδες Ντεχακ, σε χιλιάδες χρόνια, προσπάθησαν να σβήσουν αυτή τη φωτιά που συμβολίζει τον αγώνα για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
Πιστεύετε ότι ο Κάβα ήταν απλά ένα άγαλμα που μπορείτε να καταστρέψετε;
Κανένας αφέντης, σε πολλές γεωγραφικές περιοχές, δεν είχε την ικανότητα να καταστρέψει τις ιδέες και τον αγώνα του Κάβα, με τις εισβολές ή τις καταστροφές του.
Κάθε χειμώνας έχει τέλος και οι χειμώνες του Ντεχάκ θα νικηθούν από την φωτιά της άνοιξης και τη φωτιά του Κάβα.
Τώρα είναι καιρός να κάνουμε τη φλόγα του Kawa μεγαλύτερη, τώρα είναι καιρός να κάνουμε τη φλόγα της ελευθερίας μεγαλύτερη, τώρα είναι η ώρα του Newroz!
Ενάντια στους Ντεχάκ, είμαστε όλοι Κάβα!
Ευτυχισμένο Newroz!
Devrimci Anarşist Faaliyet (Αναρχική Επαναστατική Δράση) – Τουρκία
DAF
μετάφραση: αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” / ΑΠΟ
Σημείωση
Ανάμεσα στις φωτογραφίες που απεικονίζουν την εισβολή του τουρκικού στρατού στο Αφρίν, απεικονίζεται και η στιγμή που οι στρατιώτες δένουν με σχοινιά και γκρεμίζουν ένα άγαλμα που ανήκει στη μυθική φιγούρα του σιδηρουργού Κάβα (Kawa).
Η κουρδική γιορτή Νεβρόζ (Newroz) τιμάται εδώ και πολλές εκατοντάδες χρόνια. Σύμφωνα με την ιστορία, γύρω στα 612 π.Χ. οι Κούρδοι με ηγέτη τον Κάβα (Κawa) –έναν απλό σιδηρουργό– επαναστάτησαν κατά του Ασσύριου Τυράννου Ντεχάκ (Dehak), τον νίκησαν και απέκτησαν την ανεξαρτησία τους.
Το Νεβρόζ (προσδιορίζεται χρονικά στις 21 Μαρτίου) θεωρείται η γιορτή της Άνοιξης, της Ελευθερίας και της Πρωτοχρονιάς ταυτόχρονα. Στην κουρδική γλώσσα, Newroz σημαίνει «νέα ημέρα», με την οποία οι Κούρδοι εννοούν την πρώτη ημέρα της άνοιξης. Το κουρδικό ημερολόγιο αρχίζει, λοιπόν, αυτή την ημέρα. Το Newroz, επομένως, είναι η νέα ημέρα, η πρώτη ημέρα της άνοιξης, η πρώτη ημέρα του νέου έτους.
Ο Κάβα χτύπησε τον Ντεχάκ στο κεφάλι μ’ ένα σφυρί και τον εκθρόνισε κυριολεκτικά, τον έσυρε δηλαδή μακριά από το θρόνο του. Ήταν μια ηρωική πράξη. Απελευθερώθηκαν οι άνθρωποι αλλά και η γη τους. Και όλοι τότε με τεράστιες φωτιές που άναψαν έστειλαν το μήνυμα της ελευθερίας στις γειτονικές περιοχές. Κι εκείνες, με τον ίδιο τρόπο, παρακάτω. Όλοι οι καταπιεσμένοι, φωτιά τη φωτιά, υποδέχτηκαν πια την άνοιξη ελεύθεροι και έτοιμοι για μια καινούρια αρχή, για μια καινούργια χρονιά. Από τότε η φωτιά είναι το σύμβολο του Νεβρόζ.
